Met speciale dank aan M, in het bijzonder Véronique, Goedele en de twee techniekers die alle kaders zo perfect opgehangen hebben. Ook dank aan Gynaika voor de fantastische ondersteuning, aan Charlotte en Linda die mee helpen opbouwen hebben. Natuurlijk ook een grote dank aan Marianne, mijn trouwe compagnon in het ophangen en afbreken van mijn fototentoonstellingen. En aan Monique Trempe die voor alle Franse vertalingen gezorgd heeft ! een dikke mercie allemaal !

IN THE ANTICHAMBRE VAN M (MUSEUM LEUVEN), VAN 22 MEI T/M 6 JUNI (1 week verlengd!)

IN AMAZONE-GYNAIKA TE BRUSSEL, Middaglijnstraat 10 Rue du Méridien, 1210 Brussel/Bruxelles
VAN 01-06-2010 TOT 02-09-2010
open/ouvert: ma/lu - vrij/ven: 9.00-17.00 u/h


Jouw hand vasthouden en beseffen
dat jij mij nieuwe kracht gegeven hebt
en vanuit die kracht en solidariteit
werd ik bezeten door die onverschrokken wil
de WERELD te VERANDEREN
(lied op het Indisch Vrouwen Tribunaal, juli 2009)

Wanneer wij het in het Westen hebben over de armoede in India, over alle vormen van geweld tegen vrouwen in het Zuiden, dan zien we hen meestal alleen maar als slachtoffers… Tijdens mijn ontmoetingen in Pune, Nagpur, Bangalore, in de Kolar en Mandya districten in Karnataka, zag ik inderdaad slachtoffers, maar VEEL MEER nog zag ik moedige, krachtige vrouwen die niet zomaar in die slachtofferrol wilden blijven!

In Nagpur heerste grote opschudding. Een huishoudelijk werkster, verkracht door haar werkgever, had bij de politie officieel klacht neergelegd. Die werkgever, Bollywood acteur Shiney Ahuja, een beroemde filmster in India werd gearresteerd. In twee dagen tijd zagen we echter hoe de toon van berichtgeving in de media veranderde. Hoe zwaar weegt het woord van een arme jonge vrouw tegenover dat van een rijke en beroemde man? De huishoudelijk werkster, die eerst slachtoffer genoemd werd, kreeg nu te horen dat ze het wel uitgelokt zou hebben, dat het zeker een complot was tegen die brave man. Of hoe een dubbeltje rollen kan op de schaal man-vrouw, maar ook op de schaal rijk-arm. Het slachtoffer was praktisch dader geworden… Op een avond zagen we in Nagpur centrum een groep vrouwen van de "Movement of Domestic Workers" (door Zr. Jeanne Devos opgericht) manifesteren. Voor hen was het duidelijk, zij kwamen hun steun betuigen aan deze vrouw. Ondanks de verdachtmakingen aan het adres van de huishoudelijk werkster en alle getuigenissen over hoe goed de filmster toch was, verhieven deze vrouwen hun stem en eisten dat de verkrachtingen moeten stoppen!

In Pune heb ik verschillende vrouwen ontmoet. Sommigen bezocht ik thuis in de slums. Een andere keer nodigde mijn vriend Subhash zijn arme HIV+ vrienden uit om zijn verjaardag te vieren en vertelden de vrouwen mij één na één allemaal hun geschiedenis. Nog een ander moment hadden we afgesproken om drie Zelfhulpgroepen voor Vrouwen samen te ontmoeten, het werd een boeiend gesprek.

En ik had het grote voorrecht om begin juni een week lang mee de voorbereidingen voor het Indisch Vrouwen Hof "Dochters van Vuur" in Bangalore bij te wonen. Als voorbereiding werden, in een klein dorp in de districten Kolar en Mandya, twee plaatselijke hoorzittingen of Nari Adalat georganiseerd. Voor mij een eerste blik op hoe vrouwen opstaan, onrecht aanklagen en samen op weg gaan. Een maand later ben ik terug gegaan om het "Indisch Vrouwen Hof over bruidsschat en aanverwante vormen van geweld tegen vrouwen” te volgen. De hele dag was gevuld met getuigenissen van fantastisch moedige vrouwen en één man die hun persoonlijke verhaal vertelden van pijn en rouw en verzet. Verhalen die ons hart breken. “MAAR ZIE ME DOOR JOUW TRANEN" hangt op artistieke spandoeken in het Vrouwen Tribunaal. Corinne Kumar (de internationale coördinatice van het Internationaal Gerechtshof van de vrouw ) vervolgt: "Wij zijn hier om onze verhalen te vertellen, niet alleen van pijn, maar ook van moed en overleven, om een andere logica, een andere manier van weten naar boven te laten komen. De Vrouwen Hoven scheppen ruimte voor een nieuwe verbeelding. Een verbeelding die je horizon verlegt en je uitnodigt om na te denken, te voelen, aan te vechten, om te verbinden, om te dansen, te dromen".

Ja, dit Vrouwen Tribunaal voelt als een veilige plek voor vrouwen, een heilige ruimte bijna, een plek van genezing ook. Het is alsof al die pijn de mensen niet ontmoedigd heeft, maar integendeel, hun sterkte vergroot. Ik geloof dat dankzij die unieke feministische methode, ontwikkeld door de Vrouwen Tribunalen, die draait rond het in en door mekaar weven van het persoonlijke, het politieke, het affectieve en het esthetische, die nieuwe politieke verbeelding vorm kon krijgen en haar weg kan gaan. "Wij zijn de dansers” zeggen zij “EN wij zijn de dans". Ik geloof sterk dat zij de leidsters zullen zijn als we ooit echt de wereld willen veranderen.

Deze tentoonstelling is een hulde aan al deze straffe madammen. Door je tussen hen te begeven, elkaars handen vast te houden stroomt inderdaad nieuwe energie en solidariteit en zo word je mee bezeten door die onverschrokken wil de wereld te veranderen…

De fototentoonstelling gaat door in het kader van de viering van zuster Jeanne Devos, die op 1 juni ereburgeres van Leuven zal worden.
iedereen HARTELIJK WELKOM !



WE ARE THE FIRE OF TIME
Impressions and images of Women in India, summer of 2009 by Lieve Snellings

Holding your hand and knowing
You have given me new strength…
And from this strength and solidarity
I became possessed by this madness
To CHANGE the WORLD
(song at the Indian Court of Women, July 2009)

When we westerners talk about poverty in India, about different forms of violence against women in the South, usually we only refer to these women as victims. During my encounters with women in Pune, Nagpur, Bangalore, in Karnataka in the districts Kolar and Mandya, I indeed met victims, but EVEN MORE SO I saw brave, strong women who didn’t want to put up with their role as victims !

In Nagpur there was a severe commotion. A domestic servant, raped by her employer, put formal charges against him to the police. That employer, Bollywood actor Shiney Ahuja, a famous movie star in India, was arrested. However, in less than two days we noticed how the tone of the news coverage in the media changed. How convincing is the word of a poor young woman compared to that of a rich and famous man ? The domestic worker, who was victimized at first, was now told that she had provoked him, that the accusation surely must have been a conspiracy against this decent man. Or how a storyline can change when the scale man-woman, and the scale rich-poor is involved. The victim practically had become the perpetrator...
One night we saw a manifestation of a group of women of the Movement of Domestic Workers (founded by Sr. Jeanne Devos) in the center of Nagpur. For them the case was clear: they came to express their support to this woman. Despite accusations to the address of the domestic worker and despite all the testimonies in advantage of the movie star, these women raised their voices and demanded a halt to the rapes of domestic workers, to the rape of women.

In Pune I met several women. Some of them I visited in their homes in the slums. One time my friend Subhash invited his needy HIV+ friends to celebrate his birthday. On that occasion the women, one by one, told me their stories. Another time we met with three Self-Help Groups of Women, an encounter which also turned out to be a fascinating conversation.

During the first week of June I had the great privilege to attend the preparations for the Indian Women Court “Daughters of Fire” in Bangalore. In preparation to this event, two local hearings (Nari Adalat) took place in a small village in the Kolar and Mandya districts. For me these hearings represented a first glance at how women rise, denounce injustice and together pave their way for the future.
A month later I went back to attend the "Indian Women's Court on Dowry and Related Forms of Violence Against Women". The whole day was filled with testimonies of courageous women and a man, all of whom told their personal stories of pain, grief and resistance. Heartbreaking stories. "BUT SEE ME THROUGH YOUR TEARS" is written on artistic banners in the Women Court. Corinne Kumar (the international coordinator of the World Court of Women) continues: "We are here to share our stories, not only of pain, but also of courage and survival, to find a new logic, another way to knowledge and reasoning. The Courts of Women creates room for a new imagination, a new perception, a horizon that invites us to think, to feel, to challenge, to connect, to dance, to dream".

Yes, this Women's Court feels like a safe place for women, almost a sacred space, a place of healing as well. It is as if all this pain didn't discourage people but, on the contrary, widened their strength. I believe that through this unique feminist methodology, evolved by the Women's Courts, which revolves around weaving together the personal, the political, the affective and the aesthetic, new political imaginary is arising. "We are the dancers", they say, "AND we are the dance". I strongly believe that those courageous women will be the leaders of the future, if we ever really want to change the world.

This exhibition is a tribute to all these strong women. By being with them, living amongst them, holding each others hands, new energy and solidarity flow which make you become possessed by this madness to change the world ...



WE ARE THE FIRE OF TIME
Impressions et photos de Femmes en Inde, été 2009 par Lieve Snellings

Tenir ta main et réaliser
que tu m'as donné une nouvelle force…
Et de cette force et de cette solidarité
Je suis devenue possédée par l’intrépidité
de CHANGER le MONDE
(Chanson Tribunal des Femmes Indiennes, juillet 2009)

En Occident, quand nous parlons de la pauvreté en Inde et de toutes les formes de violence contre les femmes dans le Sud, en général, nous voyons ces personnes seulement comme des victimes. Lors de mes rencontres à Pune, Nagpur, Bangalore, les districts de Kolar et Mandya à Karnataka, j'ai effectivement vu des victimes, mais j’ai également vu un grand nombre de femmes courageuses et puissantes qui ne veulent plus rester dans le rôle de victime.

Quand je suis arrivée à Nagpur, la ville était en grand émoi. Une jeune fille violée par son employeur avait déposé une plainte officielle à la police. L'employeur, une grande vedette de cinéma en Inde, avait été arrêté. En deux jours, nous avons vu le ton de la couverture des médias changé. Quelle est la valeur de la parole d'une pauvre jeune femme face de celle d'un homme riche et célèbre? La domestique d'abord pressentie comme victime était devenue provocatrice. Certainement, disait-on, c'était un complot contre le brave homme. Ou comment une histoire peut changer lorsque l'échelle homme-femme et l'échelle riche-pauvre sont en cause! La victime était pratiquement devenue une délinquante... Une nuit, nous avons vu un groupe de femmes du "Mouvement des travailleurs domestiques" (fondé par Sr. Jeanne Devos) manifester dans le centre de Nagpur. Il était clair qu'elles soutenaient la jeune femme. Malgré les craintes et tous les témoignages positifs pour la star de cinéma, ces femmes ont levé leur voix et ont exigé que le viol cesse.

À Pune, j'ai rencontré plusieurs femmes. J'ai visité aussi certaines maisons dans les bidonvilles. Une autre fois, mon ami Subhash a invité des amis, des gens pauvres atteints par le VIH pour fêter son anniversaire. Les femmes, une par une, m'ont raconté leur histoire. Ensuite, nous avons décidé de rencontrer 3 groupes d'entraide pour les femmes avec qui nous avons eu une conversation passionnante.

En juin dernier, j'ai eu le grand privilège d'assister, pendant une semaine, à de longues préparations pour un Tribunal des femmes Indiennes appelé "Daughters of Fire" à Bangalore. En préparation de cet événement, deux audiences locales (Nari Adalat) ont été organisées dans un petit village dans les districts Kolar et Mandya. Pour moi, c’était un premier regard sur la façon dont les femmes se lèvent, dénoncent l'injustice et suivent un chemin commun. Un mois plus tard, je suis retournée au Tribunal des Femmes Indiennes sur la Dot et les Formes Associées de Violence Contre les Femmes. La journée entière a été remplie de témoignages de ces femmes courageuses et d'un homme merveilleux qui ont raconté leurs douleurs, leurs deuils et leur résistance. Ce sont des histoires qui brisent nos cœurs! "MAIS VOIS-MOI À TRAVERS DE VOS LARMES" est écrit sur des banderoles artistiques au Tribunal des Femmes. Corinne Kumar (la coordinatrice internationale de la Cour mondiale des femmes) poursuit : "Nous sommes ici pour raconter nos histoires, pas seulement sur la douleur mais aussi sur le courage et la survie; pour trouver une logique différente et découvrir une autre manière de connaître. Les Tribunaux des Femmes sont le dévoilement d'un espace, un imaginaire : un horizon qui nous invite à penser, à sentir, à contester, à se connecter, à danser, à rêver".

Oui, ce Tribunal est comme un lieu sûr pour les femmes, un espace sacré, un lieu de guérison. C'est comme si toute cette douleur ne décourage pas les gens mais, au contraire, augmente leur résistance. Je crois que, grâce à cette méthode féministe unique développée par les Tribunaux de la Femme permettant de tisser ensemble des liens personnels, politiques, affectifs et esthétiques, de nouveaux imaginaires politiques en découlent. "Nous sommes les danseurs", disent-elles, "ET nous sommes la danse". Si jamais nous voulons vraiment changer le monde, je crois qu’elles seront nos dirigeantes.
Cette exposition est un hommage à toutes ces femmes formidables. En nous mêlant à elles, en nous tenant les mains, une nouvelle énergie et une solidarité se forment entre nous et comme ça, nous devenons possédées par l’intrépidité de changer le monde...