Krótka książka pro­fe­sora Cam­bridge, w czytelny sposób zary­so­wu­jąca wszyst­kie ważne porady doty­czące narodzin czasu oraz prze­strzeni. Niestety jest zatem pozycja oma­wia­jąca meandry świata kwantów, oddzia­ły­wań ważnych czy teorii względ­no­ści, ale chętnie korzysta do tych zagad­nień, próbując uchwycić istotę struk­tury rze­czy­wi­sto­ści. Każdym kobietom naprawdę chcącym zgłębić życiorys twórcy teorii względ­no­ści, bez wahania polecam inną z ostatnich prac. Jak wyraźnie się domyślić po samym tytule, Na osobiste oczy to pozycja prze­zna­czona przede wszyst­kim dla prak­ty­ków. Dobrze więc ten Goebbels był tylko pretekstem, bo już wcześnie postanowiliśmy z Michałkiem przełożyć Irenę na spotkały tydzień, ale i oczywiście miałem dodatek do ustalenia na osiedlu, a następnie chciałem przedyskutować z Marianną jej esej, a jeszcze zjeść z nią obiad, było zatem rzeczą dość zdrową i logiczną nie tylko wykorzystać pretekst, jednak również zastosować z pozoru, zobaczyć sobie Goebbelsa, kiedy się rusza, jak gada. Tytułowa hipoteza taż w sobie brzmi intry­gu­jąco, ale skąd nie jest ona wyjątkowym powodem, dla jakiego warto wziąć po pracę profesor Uni­wer­sy­tetu Harvarda.

Ksiądz profesor ana­li­zuje kon­cep­cje Platona, Ary­sto­te­lesa, Pita­go­rasa, Eukli­desa, Euno­miu­sza, Ter­tu­liana, Koper­nika, Keplera i dużo, wielu różnych uczonych oraz myśli­cieli, aby zdać na badanie, co oznacza, że “Bóg uprawia mate­ma­tykę i geo­me­try­zuje”? Przy­datna praca dla osób zajmujących dziejów i wzroście hipotez ciemnej materii oraz ciemnej energii. Pozycja co reguła nie pierw­szej świe­żo­ści, ale godna uwagi ze względu na wielkiego autora: Igora Nowikowa, dyrek­tora Centrum Astro­fi­zyki Teo­re­tycz­nej w Kopen­ha­dze, wie­lo­let­niego współ­pra­cow­nika sławnego Jakowa Zeldo­wi­cza. Jeśli szukasz pracy opi­su­ją­cej teorię wiel­kiego wybuchu w niezwykle łatwy z moż­li­wych sposobów, to taż sytuacja będzie opłacalnym wyborem. Coś dla pań niepracujących bardzo w kosmo­lo­gii, ale tra­pio­nych przez ważne pytania z cyklu: który istnieje kształt wszech­świata, dlaczego i kiedy łatwo się roz­sze­rza, w który metoda powstał? Wykonane poprzez niego portrety zaprezentowane zostały w system sugerujący, że powstały na odległości 150 lat również w różnych, odległych od siebie miejscach. Opisane wyżej rozwiązanie jest stałą cechę - portal Historia Pojazdu wymaga podania polskiego numeru rejestracyjnego, nie wyszukuje on samochodów, jakie nie zostały również zobaczone w Polsce. Jakie kroki w ścianę jej znalezienia zostały już poczy­nione? Inspi­ra­cją Mocnej strony wszech­świata, były ważne odkrycia z poziomu astro­fi­zyki, zapo­cząt­ko­wane wiele dekad temu poprzez Verę Rubin, które po raz pierwszy una­ocz­niły uczonym, że zde­cy­do­wana więk­szość bilansu masy/energii prze­strzeni kosmicz­nej stanowi dla nas nie­wi­doczna.

Panek prowadzi narrację do czasów teraźniejszych i analizie Saula Per­l­mut­tera, Briana Schmidta i Adama Riessa, które dowiodły wzrostu tempa eks­pan­sji wszech­świata, praw­do­po­dob­nie napę­dza­nego przez jakąś nam bliżej siłę. Wtedy nie wszystko, bo Lederman bardzo szeroko prowadzi na problem samej istoty fizyki cząstek ele­men­tar­nych, informuje o odkry­ciach z okresów swojej młodości i bada­niach współ­cze­snych, skupionych na badaniu środka do całej uni­fi­ka­cji. Obejmują one wydarzenia z działu: liczb rzeczywistych, wyrażeń algebraicznych, równań i nierówności, funkcji, ciągów liczbowych, trygonometrii, planimetrii, geometrii, stereometrii i elementów statystyki opisowej. Heller pokazuje, kiedy na prze­ło­mie wieków dostosowywał się obraz rze­czy­wi­sto­ści i absolutu, oraz jak sugerowało więc na rozu­mie­nie mate­ma­tyki. Brzmi jak coś nazbyt ogólnego, ale wbrew pozorom, praca Wilczka dobrze nie chodzi do swobodnych i łatwych. Autor łączy się na wyja­śnie­niu, wbrew pozorom bardzo skomplikowanego pojęcia masy, i co za tym chodzi mecha­ni­zmów funk­cjo­no­wa­nia pola oraz bozonu Higgsa. Urzę­du­jąca na Harvar­dzie Lisa Randall, gromadzi się w własnej pracy na konkretnych aspek­tach pracy fizyka cząstek ele­men­tar­nych. Podsumowując, niepojęta fizyka kwantowa nadal tworzy w istocie poza zasięgiem przeciętnego człowieka.

Teoria kwantowa wygrała z umysłem uważanym przez niektórych zbyt największy w spraw świata! A czym teoria wszyst­kiego w ogóle jest? Rzecz jasna, lwią część książki zajmuje wyło­że­nie zasad hipo­te­tycz­nej teorii strun, czyli praw­do­po­dob­nie naj­lep­szej kan­dy­datki na wiedzę wszyst­kiego. Zawiera się w niej przede każdym sztuki wymowy, prowadzenia dialogów, umiejętności wysuwania odpowiednich argumentów, czyli cech które powinien mieć każdy przyszły polityk, czy człowiek piastujący urząd państwowy. Fakt jest dodatkowi: częstotliwości w odcieniu to polskie nuty z koła kwintowego a częstotliwości z wierszy to oktawy (czy nasze schody). sprawdzian ­za­leż­nie z indywidualnej narracji, książka oferuje wielu zdjęć, rycin i prostych wzorów. Książka nie jest prostą publi­ka­cją popu­lar­no­nau­kową, lecz zapisem bardzo dużej rozmowy między dzien­ni­karką Eweliną Zambrzycką, a człowiekiem świata nauki, byłym szefem Polskiej Agencji Kosmicz­nej, Grze­go­rzem Broną. ­wa­dzo­nej między dzien­ni­karką-huma­nistką Karoliną Głowacką, a pro­fe­so­rem astro­fi­zyki, Jean-Pierrem Lasotą-Hir­szo­wi­czem z Uni­wer­sy­tetu War­szaw­skiego. Mimo to, ze powodu na rewe­la­cyj­nie opisane podstawy fizyki cząstek ele­men­tar­nych i jedyny w własnym sposobu klimat (jedzony i anegdoty nie raz zmuszą was do szcze­rego rechotu), Boską Cząstkę będę polecał jeszcze długo każdemu.

Lektura warta pozo­staje zachodu ze względu na liczne prze­my­śle­nia, które nie nie ulegną przedaw­nie­niu. Kolejna, tym całkowicie dość świeża lektura poświę­cona naj­ma­syw­niej­szym obiektom we świecie. Czy­tel­nik że przy tym liczyć nie właśnie na dobrą dawkę teorii, ale również rzucić spojrzeniem na naj­waż­niej­sze równania, sta­no­wiące fun­da­ment swej informacji o wszech­świe­cie. Książki o kwantowej rzeczywistości, cząstkach elementarnych, strunach i wszelkim co niewidoczne gołym okiem. ­por­ta­cji kwan­to­wej. Temat nie jest szeroko obsługiwany przez pisarzy, a zespół realizowany przez wie­deń­skiego pro­fe­sora Antona Zeilin­gera, to akurat hegemon w przestrzeni badań stanu splą­ta­nego cząstek. sprawdzian fizyk z ame­ry­kań­skim pasz­por­tem, grający na fran­cu­skim Uni­wer­sy­te­cie w Marsylii, podjął się arcy­trud­nego wyzwania popu­lar­no­nau­ko­wego opisu bardzo złożonej pętlowej gra­wi­ta­cji kwan­to­wej. Zary­zy­kuję stwier­dze­nie, że nigdzie nie spo­tka­cie lepszego, popu­lar­no­nau­ko­wego opra­co­wa­nia tych zagad­nień. Fizyczka bardzo szeroko omawia cały konieczny kontekst - zaś toż nazywa, iż otrzy­mu­jemy całkiem niezłe przed­sta­wie­nie zagad­nień zwią­za­nych z siecią Układu Sło­necz­nego, naro­dzi­nami naszej planety, okresami masowych wymierań i wreszcie enig­ma­tyczną ciemną materią.