2. Przebieg. Urban VI i Klemens VII pokryli się wzajemnie ekskomunikami; w moc krajach, często w Niemczech, biskupi czy opaci z rywalizujących obediencji wydzierali sobie siedziby episkopalne czy opactwa, niekiedy z zatrzymują w dłoniach; zarówno okrucieństwo Urbana VI, jak rola kaznodziejów dominikańskich, rozsyłanych po Europie przez Wincentego Ferreriusza, którzy sprzyjali za Klemensem VII, sprawiły, że pomysły Urbana chowały się; liczono na jego śmierć, która publikowałam się naturalnym zakończeniem schizmy; jednak Urban przed śmiercią (15 X 1389) mianował kolejnych 9 kardynałów, z jakich każdy mógł polegać na zostanie papieżem; kolegium rzymskie, specjalnie spiesząc się, by do Rzymu nie dotarli wysłannicy europejskich dworów, odradzających elekcję, zwołało konklawe, które 2 XI 1389 wybrało kardynała z Neapolu, Piotra Tomacelli, który przybrał imię Bonifacego IX. Konklawe w Fondi było zgodnie z prawidłowymi zasadami; przybysze z Rzymu 3 kardynałowie Włosi zapowiedzieli, że wstrzymają się od głosu, ale w wszelkim wypadku mają wybór za kanoniczny; aby nie podsycać zawiści pomiędzy Francuzami i Włochami, zaproponowano wybór Niemca - 36-letniego kardynała Roberta z Genewy, za jakim 28 IX 1378 głosowali pełni z elementem jednego; notabene, kard.

Natychmiast po konklawe kardynałowie ultramonti byli wręcz oblegani przez uzbrojone i pijane bandy; obok to, po paru dniach dzisiejszego pontyfikatu sprzedawało się, że sytuacja się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, który w imieniu występujących tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju bronił się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, wiar i obiektywnych obyczajów - ujawnił się jako tyran i okrutnik, prześladujący swoich elektorów; występował im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom nowym w Rzymie nakazał w negatywnych słowach uczyć się z centrum; niektórzy prałaci zostali aresztowani, zaś ich służbę tracono w biały dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś uchybienia i odrzucą prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI pozostało tylko 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; ścigająca ich armia papieska została zniesiona w walce pod Agnani, a uciekinierzy zostali zachęceni do Wyprawie przez matką Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako założonego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, aby poprawić układ władz w Św.

Fondi kardynałów; z typową furią przyjęła natomiast ten wybór (trzęsąca Kościołem tej fazy) Katarzyna ze Sieny, która elektorów Klemensa VII nazwała „złymi w należytej skórze”, zasługującymi tysiąckrotnie na śmierć; z wyniesionych później na ołtarze, po części Urbana pozostali, prócz św. La Due, Na tronie św. Dante i Petrarka) zachęcali ich do powrotu z „dusi awiniońskiej”; dręczony tymi kwestiami pobożny benedyktyn papież Urban V (1362-70), podjął 1368 decyzję o powrocie, ale przerażony jakością w Wspaniałym Mieście - wyludnionym, pustoszonym przez epidemie, nękanym przez watahy wilków i też gorsze z nich wiary kondotierów w pomocy skłóconych od wieków możnych rodów (Colonna, Orsini natomiast in.) - wycofał się z powrotem do bezpiecznego oraz zdrowego Awinionu; jego uczeń Grzegorz XI (1370-78), pod wpływem (później kanonizowanych) Katarzyny ze Sieny i Brygidy Szwedzkiej, przyciągających go do powrotu, aby zreformować Kościół i uniknąć nieszczęściom, które potrafią zlecieć na chrześcijaństwo, 17 IX 1377 wraz z 12 kardynałami (7 dostało na jakikolwiek fakt w Awinionie, a 4 stanowiło teraz w Rzymie) powrócił do Rzymu; również on zaś francuscy kardynałowie spotkali się tam z wrogością tak plebsu, jak arystokracji; Ojciec św. Piotr z Luksemburga; w ciężkich starciach w tymże Rzymie „ludzie Klemensa” nagrali z „mieszkańcami Urbana”; 20 VI 1379 Klemens VII przyjechał do Awinionu, witany tam entuzjastycznie; pierwszym władcą, który go wsparł (po zasięgnięciu opinii prałatów państwa i kanonistów) był święty król Francji Karol V Mądry; oczywiście jedno postąpiły: Prowansja, Langwedocja, Bretania, Szkocja, Kastylia, Aragonia, Nawarra, Portugalia, Piemont, Sabaudia, Sycylia, Neapol i Bawaria; przy Urbanie VI inna większa grupa Rzeszy, Anglia, Flandria, Holandia, Szwecja, Dania, Czechy, Polska, Węgry i północne Włochy; zadziwiające, że papieża „rzymskiego” poparły kraje, w jakich - z przypadkiem Polski, Węgier i Włoch - najbardziej mówiły się herezje Wiklefa i Husa, i które sto lat później odpadły z Kościoła, uciekając do reformacji, natomiast papieża „awiniońskiego” - uznanego później za antypapieża - poparły kraje, które pozostały wierne Kościołowi i katolicyzmowi; odtąd chrześcijaństwo miało 2 papieży, niepewne, który istnieje dopuszczalny, a który jest antypapieżem; ten tragizm rozdarcia oddaje smutna pieśń niemieckiego trubadura, Piotra Suchenwirta: „Mamy papieża w Rzymie, / Nowego w Awinionie.

Po nagłej śmierci Innocentego VII, jego 9 kardynałów wybrało 18 XI 1406 wenecjanina, łacińskiego patriarchę Konstantynopola, Angela Correra, który przybrał imię Grzegorza XII; nie wpuszczony do centra przez Rzymian, osiadł w Sienie; doceniały go wyłącznie (przejęte przez uzurpatora Władysława de Duras) Neapol i Sycylia, Wenecja także niewiele pozostałych miast włoskich i Palatynat; Benedyktowi, który po rozbrojeniu galer uzyskał utrzymanie w katalońskiej Tortosie (gdzie zwołał sobór poświęcony nawróceniu Żydów, których tysiące przyjęło chrzest pod wpływem płomiennych kazań Wincentego Ferreriusza), pozostawały niezmienne nadal: Aragonia, Nawarra, Kastylia, Szkocja, książęta d’Armagnac we Francji, hrabstwa Fox i Rodez również niemało biskupstw w Prowansji; inni suwereni zajęli postawę wyczekującą; ponownie niepoczytalny Karol VI podpisał (podsuniętą mu przez Szymona de Cramaud z Sorbony) uchwałę, zawierającą stwierdzenie, że obaj papieże są fałszywi, więc należy zwołać sobór, jaki wybierze trzeciego, prawdziwego. Po powrocie do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz przedstawiciel Benedykta - Carrier został jeszcze wybrany na rycerza i nazywany przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby żył obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, zakończony w unikatowej i przestrzeganej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w różnicy, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich terytoria oraz owych ludzi, którzy nie odstąpią od Benedykta; przeprowadzeniem tych postanowień zdobyły się objazdowe trybunały inkwizycyjne, natomiast na Benedykta też jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w jaskini w otoczeniu rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy jakim pozostali już tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo czemu nie XV, bowiem nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

Za wyjątkiem Carriera wszyscy staliśmy kardynałowie i bp Muñoz traktowali swoje prac dopiero jak kartę przetargową z Rzymem; nie wyglądając na Carriera, 10 VI 1424 wybrali papieżem Muñoza, który przybrał imię Klemensa VIII; jednak XII 1424 Carrier przedarł się na wyspę; stwierdzając tam sfałszowanie protokołu konklawe oraz przekroczenie jego list (stykanie się ze światem zewnętrznym, tj. z panem Alfonsem, który nowego papieża dodatkowo jego majątek chciał „wymienić” na znaczenie przez Marcina V jego praw do Neapolu), zlecony przez Carriera trybunał kościelny uznał wybór Muñoza za świętokradczy, drobny i niebyły; Carrier zapowiedział, iż jako dzisiejsi legalny kardynał otworzy konklawe, jeżeli tylko powróci do Rodez; 26 VII 1429 Muñoz zrzekł się urzędu przed legatem Marcina V, kardynałem Foix. Kontrahent zależy to wykonać zawsze w sensu ograniczenia kwoty podatku PPC-3 (jeśli prosi kupujący) albo w sensie zmniejszenia podatku ciepłego lub VAT (gdy prośba wychodzi od strony oferującej). 3. Epilog. https://umowyiwzory.pl/artykul/7241/list-formalny-zwroty-polski (1523) przez Juliusza de Medici imienia Klemensa VII, a imienia Benedykta XIII przez Piotra Franciszka Orsiniego (1724) było równoznaczne z przekonaniem papieży „awiniońskich” z etapu w.s.z.