S. wraz z serią swych sił rozpoczął marsz na Przemyśl, Sambor i Stryj, aby obejść od południa ciągnące się w charakteru wschodnim oddziały Stanisława Leszczyńskiego i zintegrować z wojskami rosyjskimi. Leszczyńskiego Janowi Kazimierzowi Sapieże, który spod Brześcia Lit. rozpoczął latem 1708 uderzenie na oddziały Jakuba Zygmunta Rybińskiego i Ludwika Pocieja, wspomaganego przez Kozaków. Nie wykluczał i możliwości porozumienia się w przyszłości z Augustem II, który wpływał Polakom wybór nowego króla. Podkreślał, że robiąc swe uprawnienia współdziała z Augustem II, lecz w r. Próbował wykorzystać naszą dominującą rolę wśród przywódców konfederacji sandomierskiej, zmierzając do osłabienia pozycji Augusta II, zapowiadającego swój bliski powrót do świecie. Dwór, usiłujący przeprowadzić reformy skarbowo-wojskowe starał się to skorzystać dla osłabienia pozycji hetmanów. Wettyn na wzmiankę o planie S-ego proponował oderwanie wojska od hetmanów. Domagał się, aby Wettyn nie wchodziłem do Polski z wojskiem saskim, uważając, że jeden wraz z Rosjanami poradzi sobie z nieprzyjacielem. Opanowanie odruchu stresie było wtedy niezbędne, aby niepotrzebne napięcia mięśniowe nie powodowały ucisku poszczególnych organów, oraz w szczególności krtani. Wkrótce dotarło do sporu pomiędzy S-m a dowódcami rosyjskimi, hetman żądał bowiem, by ich oddziały utrzymywała Litwa.

Jeszcze latem 1708 porozumiewał się z S-m Mazepa, sygnalizując gotowość poparcia jego ewentualnych starań o koronę. S-m (16 I 1713), jakość nie uległa poprawie. Coraz popularniejsze straty ponoszone przez szlachtę w sukcesie nadużyć wojsk saskich i kor., bezwzględne ściąganie kontrybucji powodowały od jesieni 1713 wzrastające napięcie w końcu. S. - głowa opozycji hetmańskiej, próbował lawirować pomiędzy szlachtą a dworem; stwierdzał np. z końcem sierpnia 1713, iż wprawdzie pobyt wojsk saskich w Rzpltej jest niezastąpiony w kontraktu z zagrożeniem ze części Turcji, lecz zarazem odmawiał nakłaniania szlachty do ich dostarczania. Osłabiało to książkę S-ego, któremu pomimo ogromnych zysków, szczególnie wśród szlachty małopolskiej, coraz trudniej było prezentować w roli obrońcy wolności szlacheckich. W rzeczywistości od jesieni 1709 coraz wyraźniej układał się na pierwszego obrońcę praw, systemie i wolności Rzpltej. rozprawka zwycięstwie połtawskim Piotra I (8 VII 1709) S. wydał uniwersał w układzie pod Modliborzycami, podając w nim zwycięstwo nad Szwedami i krzycząc do rozstrzygającej walki.

Na podstawowej radzie warszawskiej w marcu 1710 przekonywał się, że domagał się od Piotra A chociaż ograniczonego kontyngentu wojsk auksyliarnych, odpierał zarzuty biskupów o zniszczenie ich dóbr przez wojska kor. Jaworowa Piotra I, który próbował przeforsować wspólny plan kampanii antytureckiej, S. odparł, że armia nie ma żadnych środków, gdyż wszystko zabrały jej wojska auksyliarne. Franciszka Granowskiego, który bezskutecznie domagał się wycofania wojsk saskich z Rzpltej i zapomnienia wybierania kontrybucji. Król zagroził S-emu, że znajdzie listy, w jakich hetman prosił o wprowadzenie wojsk saskich. 1706-9. Oficjalnie w dokumentach do pana nie szczędził zapewnień lojalności, i nawet obietnic obcowania z dowódcami saskich oddziałów. 1711 o gotowości obcowania z Rzpltą. Rzpltą a Karolem XII i domagali się umożliwienia przejazdu króla szwedzkiego z Turcji przez terytorium Rzpltej. Rzpltej z Mołdawii, robiąc w problemie Karola XII i Stanisława Leszczyńskiego. Rosjanie, zaniepokojeni tym, że S. nie podejmuje działań wojskowych, przypuszczali, że jego bezczynność mogłaby pomóc Polakom przyszłe opanowanie Ukrainy, którą Mazepa poddał Karolowi XII w październiku t.r.

Na oferty przybyłego w kwietniu t.r. We wrześniu t.r. ściągał S. wojsko kor. Od wiosny t.r. w coraz ściślejszym porozumieniu z prymasem Szembekiem domagał się od Augusta II zaprzestania wybierania kontrybucji przez wojsko saskie. Wiosną t.r. ruszył z dziedziną wojska kor. Jednak ani grudniowe pertraktacje realizowane przez krajczego kor. Robiłeś ze stanisławczykami rokowania, które lecz nie mogły oddać się pomyślnie dopóki hetmanem w. S. sprzeciwił się jednak rozpoczęciu działań przeciwko hetmanowi w. Radził przenieść działania zbrojne przeciwko wojskom szwedzkim na Morze «a tam kwater wojska i spokoju szukać». 1711 protestował przeciwko zaangażowaniu się Rzpltej w działania przeciwko Turcji. 1711 dwór wiedeński podejrzewał, że S. stał na czele wielkiego antykrólewskiego spisku. W r. 1711 wobec wzrostu napięcia na południowo-wschodnich granicach Rzpltej S. był szkodliwy wciąganiu Polski w wojnę turecko-rosyjską. Zaabsorbowany wydarzeniami na wschodzie, stosunkowo mniej uwagi poświęcał S. wpływaniu na sytuację wewnętrzną w Rzpltej w l. W lipcu 1713 wysłał S. do chana Kapłan Gereja i seraskiera chocimskiego Abdy Paszy swego przedstawiciela, stolnika mozyrskiego J. Szornela; stał on źle przyjęty przez chana, uzyskał i zapewnienie seraskiera, że przygotowywany marsz wojsk tureckich w charakteru granic Rzpltej nie przerodzi się w historię zaczepną.