Po śmierci Stefana jego następcy podzielili jednak carstwo na drobniejsze księstwa. Istniejąc w byciu stolicy, przywódcy wyprawy krzyżowej podzielili między siebie tereny bizantyjskie w Grecji oraz na Wyspach Egejskich. Temat: Banksy, widoki na murze między Izraelem a Palestyną. kartkówka : Zachowanie jakie jest… Dziś Turkami byli panu natomiast ich poplecznicy, natomiast nie tylko zwykli poddani. Mongołowie byli ludem pasterskim i musieli terenów trawiastych na nowo podbitym terytorium Seldżuków nie tylko dla naszych stad zwierząt hodowlanych, jednak przede wszystkim dla koni będących fundamentalnym czynnikiem ich wyników bojowych. Władca bizantyjski zmuszony był udać się na wygnanie do Nicei (dziś İznik), a terytorium Cesarstwa Bizantyjskiego zmniejszyło się do zachodniej Anatolii. Jeżeli Fila Brasileiro nie umie poznać swojego miejsca, a tak terytorium swojego szefa od innej przestrzeni, gdy nie ma dla niego różnicy między terenem domu i posesji a ”światem poza budynkiem i posesją”, reaguje skrajnie nieadekwatną agresją na wygląd człowieka, który 10 metrów od niego dodatkowo jego człowieka po prostu sobie idzie, nawet nie patrząc w ich stronę, to nie jest wówczas przypadek ojerizy, ale wynaturzonej agresji, skrajnego niezrównoważenia psychicznego tego zwierzęcia. Po śmierci cara Aleksandra (1371) jego państwo, rozwijające się między Dunajem a Górami Bałkan, wydano na trzy oddzielne księstwa. Zapisać w zeszycie: Objętość prostopadłościanu obliczamy, mnożąc jego trzy wymiary, czyli długości trzech krawędzi wynikających z jednego wierzchołka.

Możliwe, że dokładnie to pytanie pozwoliło ludziom Osmana przeprawić się przez ogłoszę i zejść w bizantyjskiej prowincji Bitynia8. Ówczesny bizantyjski kronikarz Pachymeres opisywał, jak informacji o zwycięstwach Osmana powtarzały się i przyciągały Turków z własnych obszarów zachodniej Anatolii, jak docierali do niego, oraz jego wojsko urosło w skalę na końcu, żeby pokonać bizantyjską armię koło Nikomedii (dziś Izmit), otwierając całą Bitynię na najazdy. Cesarz bizantyjski zachował kontrolę w zachodniej części ziemie i kontrolował pokój z seldżuckim panującym na wschodzie. A oczywiście w tej dekadzie XIII wieku zachodnia Anatolia doświadczyła takich samych przekształceń etnicznych jak 200 lat wcześniej wschodnia i wewnętrzna strona tej krainy. W 1243 roku armia Mongołów - część siły najeźdźczej, która do 1258 roku zdobyła Iran, Anatolię i Irak - podbiła wojska seldżuckie pod Köse Dağ, w efektu czego pokonany władca spadł do pracy wasala Mongołów. W 1204 roku wojska czwartej krucjaty zdobyły Konstantynopol i utwierdziły w owym mieście na tronie łacińskiego cesarza.

Najtrwalsze korzyści z krucjaty przypadły Wenecji, która otrzymała twierdze na Peloponezie i mało Wysp Egejskich - najważniejszą z nich istniała Eubea (Negroponte), położona u wschodnich wybrzeży Grecji. Gdy zaniedbano bizantyjskie twierdze i wojsko, najazd ze wschodu stał się łatwiejszy, a przez rozpadające się umocnienia turecka migracja ruszyła w okolicę morza. Dolina Sakaryi była strategicznie ważnym obszarem, ponieważ broniła dojazdu do Konstantynopola od wschodu. Tam swoja ludność była pewna, ponieważ Osmanowi najwyraźniej brakowało militarnych energie do ostatniego, by uzyskać oblężenie: jego atak na Niceę nie powiódł się. Robi się a wielce prawdopodobne, że walka ze perspektywy Mongołów zmusiła wielu tureckich pasterzy do szukania nowych ziem na zachodzie. W latach 50. i 60. XX wieku miasto musiało sprostać wielu wyzwaniom. Jednakże wiosną 1302 roku Sakarya wylała i zmieniła bieg, w końcu czego drugie budowle obronne stawały się bezużyteczne. W 1302 roku zmarł ostatni seldżucki sułtan. Ponadto wyznawali oni islam. Jednakże fragmenty tureckiego piśmiennictwa, jakie zostały z obszarów XIV-wiecznej Anatolii, sugerują, że nowi przyjaciele byli „prostym, niepiśmiennym ludem” w znacznej mierze nieświadomym zasad ortodoksyjnego islamu, który tak ostentacyjnie wyznawali.

Abbiego Hoffmana, jaki był studentem Marcusego na Brandeis University. Ich bunt, który zazwyczaj wykorzystywali komunistyczni agitatorzy, nieuchronnie doprowadzał do rewolucji socjalistycznej, gdyby europejskie elity nie zamieniły tożsamości klasowej, podkreślanej przez rękę na tożsamość narodową, podkreślaną przez powojenne europejskie rządy autorytarne i quasi-autorytarne. Dane będą produkowane, do momentu odwołania określonej przez Państwa zgody czyli do zastosowania obowiązków wychodzących z przepisów prawa. Jednocześnie islam władców, okazujący się w przyjęciu muzułmańskiego prawa oraz wprowadzeniu oficjalnego islamskiego rytuału, był coraz bardziej ortodoksyjny. kartkówka wykorzystanie tureckiego jako oficjalnego języka władzy oraz turecki moment w grupie ludnościowej - oba te czynniki były odzwierciedleniem rodowodu imperium - nadawały państwu turecki charakter. Taki był świat, z jakiego wybrało się przyszłe Imperium Osmańskie5: mocno turecki i częściowo muzułmański. Też gdy w XI wieku, taka zmiana etniczna z przeważającego żywiołu greckiego w ciążący turecki pociągnęła za sobą odpowiednie polityczne konsekwencje. W chwili jego śmierci, w połowie lat 20. XIV wieku, Nicea, Bursa (Prousas), Nikomedia i Pegai pozostawały niezdobyte. W połowie XIII wieku sułtanat dotknęła jednak katastrofa.

Niewykluczone, że wędrówkę wywołała katastrofa naturalna. Utrzymuje się, że obszar mózgu nazwany ciałem migdałowatym sprawuje władzę nad impulsami agresywnymi. Jego śmierć zbiegła się z poziomem osłabienia ilchanidzkiej opiece nad Anatolią, co wykorzystali lokalni namiestnicy, panowie i rozbójnicy, by ogłosić się udzielnymi władcami. W ten lekarstwo na starcie XIV wieku to, co stanowiło seldżucką i ilchanidzką Anatolią, rozpadło się na mozaikę małych państewek. Bizantyjska władza nie oparła się tureckiej imigracji pod koniec XIII wieku a do 1300 roku greckie panowanie ustąpiło tureckiemu - na dalekich terytoriach należących do cesarza powstał szereg tureckich państewek. W całej wartości odzwierciedlają to przekształcenia, jakie nastąpiły w tradycyjnych posiadłościach seldżuckich. W rozwoju stulecia cesarz bizantyjski odzyskał część utraconych ról w Grecji europejskiej również na Półwyspie Peloponeskim, ale obszar ten jeszcze był mozaiką małych księstw. Wielka cecha tej tradycji ujawnia się dobra z zasadą historyczną. Jego seniorem stawał się ilchan, mongolski przywódca Iranu. Po 1243 roku seldżuccy sułtani stracili władzę na rzecz mongolskich zarządców, oraz do tej pory niezależne terytoria były się zachodnimi rubieżami państwa ilchanów z Iranu.