In 1644 maakte waterbouwkundige en molenmaker Jan Adriaanszoon Leeghwater een speelwerk.
Het is niet bekend of hij ook klokken kon gieten. Mogelijk waren die door Assuerus Koster gemaakt.
In ieder geval vond men in de 17e eeuw dat ze vals klonken.
Het gemeentebestuur van Amsterdam schafte daarom in 1658 een klokkenspel van François en Pieter Hemony aan. Dat waren de eerste klokkengieters die carillonklokken, inclusief de boventonen, zuiver konden stemmen. Het hele mechaniek van de beiaard, het uurwerk en de speeltrommel en de montage van de klokken waren van Jurriaen Spraeckel uit Zutphen (1659), daarvan is alleen nog het automatische speelwerk, met de grote smeedijzeren speeltrommel aanwezig en functioneert nog steeds het hele etmaal rond. Het enige verschil is dat er een elektrische motor nu alles aandrijft zodat de koster niet steeds de toren in moet om de kettingen op te trekken.
Het carillon van de Westertoren wordt nog steeds dag én nacht ieder kwartier tot klinken gebracht door het uit 1659 daterende automatische speelwerk. Deze traditie is zo oud als het carillon zelf.