[Van Facebook] Ik had vanmiddag een nogal bizar moment. Zo'n moment waarvan je denkt: het hoort eigenlijk niet, maar als het dan onverhoopt toch gebeurt, laat ik er dan maar van genieten. Laat ik meteen het volgende zeggen bij bovenstaande foto, voor ik op allerlei fora publiekelijk aan de schandpaal wordt genageld: het ging volledig per ongeluk.
Tijdens de middagsrust van de kinderen trok ik er een paar uur op uit om meeuwen (en Eiders!) te checken op het Noordzeestrand. Vanaf Dam Twitig beginnen de meest veelbelovende strekdammetjes, en vanuit daar ben ik enkele kilometers westwaarts gelopen door de buitenste duinenrand, vanwaar je goed en hoog zicht hebt, je de compacte meeuwengroepen goed kunt overzien en bovendien ver op zee kunt kijken. Na anderhalf uur stond te teller op twee Pontische Meeuwen (ad en 4KJ), een Drieteenmeeuw, drie Grote Zee-eenden, vijf Sneeuwgorzen en wat Jan van Genten, waarna ik onvermijdelijk moest omkeren om niet te ver van mijn fiets te geraken. Op de terugweg heb ik alle dammetjes nogmaals bekeken, want vanwege de enorme activiteit rondom de vele vissersboten die enkele honderden meters uit de kust bezig waren vlogen de grote meeuwen af en aan.
En toen gebeurde het. Bij het checken van een van de laatste dammetjes voor ik weer bij m'n fiets zou aankomen, keek ik naar rechts en bleek ik op, letterlijk, vier meter van een Sneeuwuil te zitten. Ik schrok me werkelijk kapot, maar de uil deed weinig anders dan me wat meewarig aankijken. Ik verwachtte elk moment een lynchpartij van een stel woedende fotografen en een vluchtende uil, maar het bleef toch echt bij een minuten lang onderonsje, waarbij de uil niet wilde bewegen en ik dat niet durfde. Meerdere keren keek ik recht in haar gele ogen, maar ze leek compleet door me heen te kijken. Uiteindelijk heb ik toch mijn camera maar even opgericht (ik zat er nu toch), maar ik zat te dichtbij om scherp te stellen... Na voorzichtig enkele stappen achteruit te hebben gezet, lukte het wel om wat foto's te maken, en uiteindelijk lukte het me ook het duin af te dalen zonder dat de uil wegvloog. Bij mijn fiets aangekomen zag ik in de vallei en op de mij bekende plek ook de tweede vogel zitten, deze wel omgeven door een cordon fotografen.
Aan de ene kant voel je dondersgoed dat je niet zo dichtbij zo'n beest hoort te zitten (zeker met het oog op de recente discussies en verhalen rondom de vogels), maar aan de andere kant: het gebeurde, er was geen kwade bedoeling, dus zeg ik met een gerust hart: wat een gigantisch indrukwekkend en memorabel moment was het!