This image brought back to me one of my favourite poems in the Irish language written by one of our foremost poets, Seán Ó Ríordáin

Rian na gCos

Anois ba mhaith liom bualadh leis
Nuair nach féidir é,
Ó dheas a ghabh sé an mhaidin sin,
Aneas ní thiocfaidh sé.

Maidin ghréine i gCiarraí
Ba chlos tríthí sruthán
Mar ghlór cailín fé cheilt sa chlaí
Is mé ag dul thar bráid.

Do shiúil sé liom an mhaidin sin,
Ár mbeirt ar aon chosán,
Ag siúl ar ais sea tuigeadh dom,
Chonac rian a gcos sa láib.

Ní raibh sé ann gur imigh sé,
Ní hann go has go brách,
An duine sin tá imithe
Atá sé siúd iomlán.

Mo dhuine bocht ‘bhí i bhfara liom,
Go raibh a anam slán,
Is anam gach a leanfaidh é
Dem dhaoinese go brách.

Is liomsa anois na cosa sin
Ar shiúil sé leo sa láib,
Ach ní mé a bhí i bhfara leis
Ag éisteacht le sruthán.

Níor saolaíodh mé gur cailleadh é,
Is mó mé i mise amháin,
Cailltear le gach focal mé,
Ach éiríonn le gach anáil.

An mé nua sin a leanann mé
Go gcomhlíontar mise amháin;
Scata a scrí’ na ranna seo
Duine as gach anáil.

Sceo ar sceo do scumhadh iad,
Na daoine seo dem chroí,
Ní hionadh gurb ionmhain liom rian
A gcos sa láib im shlí.