Verguld nat dat kant en wal raakt. Wat een weelde!
Die bijzondere zon op het water, spiegelend op een andere plaats naast de stam dan aan 't zwerk.
Ragfijn ge-etste blaadjes tegen een koperen hemel en wilgen die de horizon zo heerlijk subtiel breken. En daardoor ook maken.

Zoals de nacht haar sluiers aflegt, is niemand tegen de verleiding bestand. Een overspelig schouwspel zonder gebroken harten.
Integendeel.

Groet, Pepijn.