Ég, Gauti, Hafrún, Óðinn og Guðrún stefndum á Kerlingu þann 26. júlí sem er hæsta fjall á norðurlandi eða um 1538m á hæð. Við byrjuðum á að keyra að Finnastöðum og ráðfærða okkur við bónda hvernig skildi ráðast á verkefnið. Hann ráðlagði okkur að keyra áleiðis upp á tún sitt og ganga beint af augum upp öxl sem var vel sjáanleg frá bænum. Þaðan ætti leiðin að vera greið og augljós, við gerðum okkur þó grein fyrir að hún kynni að verða talsvert basl þar sem snjór er á toppi fjallsins.

Við fórum að ráðum bónda og örkuðum af stað í blíðviðri. Við gerðum þau grundvallar mistök að taka lítið af vatni með okkur og var Gauti sendur til þess að bjarga því. Hann þóttist sjá læk þar sem hann myndi fylla brúsana okkar. Við hin héldum þó sem leið lagði upp öxlina. Eftir talsvert labb og í um 600m hæð áttuðum við okkur á að Gauti var hvergi sjáanlegur. Við hægðum þá á göngunni og svipuðumst um. Hann hafði þá eins og hann er vanur hlaupið í hvarfi upp fyrir okkur og beið uppi á öxlinni.

Eftir að á öxlina var komið tóku við hamrar, sem við þurftum að ganga fyrir, og stórgrýtt skriða. Eftir að hafa skriðið hana sáum við loks toppinn á fjallinu, en þá vorum við í um 1000m hæð. Þegar hér var komið við sögu var klukkan orðið dálítið margt og ákváðum við að snúa við, en samþykktum að klára fjallið að ári.