Op elke varen, grasspriet of bosbesstruik zag ik het afgelopen voorjaar wel een Teek.
Als je er zo rustig voor zit, doen ze niets, ook teken moet je echt verstoren voor ze op je springen.

Meer uit humor en balorigheid ben ik ze ook gaan fotograferen....
Hoe vaak hoor ik niet mensen denken: "Wie fotografeert er nu een Teek? Dat is toch helemaal niet interessant...
edelherten op de Wildbaanweg op de Hoge Veluwe, zeearenden in Polen en leeuwen op safari dat is immers het echte werk!"
Met het gevolg dat velen met vrijwel allemaal dezelfde foto's terugkomen. Die plaatsen veranderen in massa-evenementen.

Teken zijn wel erg klein, dus de omgeving moet ook meedoen.
Tenslotte horen ze ook bij het bos en het is ons eigen Nederlandse gevaarlijke roofdier.
Ook ik heb Lyme gehad en ken de verschijnselen. Toch ze zijn er nu eenmaal en als ze me weer te pakken krijgen,
is dat het risico van het (prachtige) vak.

Tot mijn verrassing is deze foto afgebeeld in het julinummer van Grasduinen,
nog wel dubbele pagina (58-59) met een prachtig gedicht van Hans Dorrestijn.
Ik moest er wel om grijnzen ...
Aan de andere kant, het is wel een ere-pagina, dus had ik het leuker gevonden om
daar een andere foto van mij geplaatst te zien,
zoals bijvoorbeeld de groep meerkoeten of de glanskop op de paddestoel (hieronder).
Maar natuurlijk mag ik met deze zeker niet klagen.

Vandaar dat ik hem alsnog ook maar op pbase toevoeg.
Foto is 100% (niet gecropt)