Vinahópurinn síkáti varði fimm dögum á hálendinu í sumar, í slíkri ómunablíðu, sól og logni að engu var líkt. Í ár urðu svartir sandar og líflaus hraun hálendisins fyrir valinu í stað grænna lita og blómlegra sveita á undirlendinu. Einstaka fjalldrapi varð á vegi okkar auk fleiri maríerlna en við áttum von á. Sprengisandur, Jökuldalur við Nýjadal, Gæsavötn, umhverfi Vaðöldu og leiðin norður um Bárðardal vitna um einstaka fegurð og kannski dregur maður hvergi tærra loft í lungun en þar sem lífið á hvað erfiðast uppdráttar. Hvílík þögn, birta og hrjóstrug fegurð. Ferðin hófst í Landssveitinni áður en haldið var norður um Sprengisand til Nýjadals undir Köldukvíslarjökli þar sem áð var yfir nótt í gamla skálanum. Frá Nýjadal héldum við áfram norður, áleiðis í Gæasavötn þar sem dvalið var í frábæru yfirlæti í þrjár nætur er haldið var heim á leið á ný. Gæsavatötnum heyrðum við reglulega glamra í leirtaui þegar titraði í öxlum Bárðartungu. Að lokinni dvöl í Gæsavötnum héldu sumir suður sömu leið og komið var en aðrir norður um Bárðadal áður en snúið var suður heim á leið. Alls nutum við fimm daga á frábæru ferðalag um hálendið. En því miður olli þau sem ráða för við stjórn Vatnajökulsþjóðgarðs okkur verulegum vonbrigðum vegna óskiljanlegra lokana á leiðum og banni við völdum fararskjótum, jafnvel reiðhjólum þar sem alls engin nauðsyn knýr að.